Yine aylardan kasım..

1 kasım. arkadaslarımın dogum günü özledim..
bugün eve yeni bi kız geldi 23 yasında ve yüksek lisans öğrencisi
ve ben artık bu evde kalmak istemiyorum
bu düşüncemi, virüs gibi tüm dünyaya karşı koyamayacaklarıo bi şekilde yaymak istiyorum..
burda kalmak istemiyorum!!
ne salagım
sosyal hayat istemiyordum
insanlardan uzak olmak istiyordum
ve de yalnız kalmak
hayatta beni tek mutlu eden sey bu

ve o
evet onu arzuluyorum
onu istiyorum
benim olmalı diyorum benim benim benim!!
ellerimi tutmalı
gözlerimin içine baktığında sımsıcak olmalıyım
onun gözlerinde ben dünyayı tatmalıyım
engin denizleri aşıp, onun kucağında durmalıyım

ama ne yapacağımı bilemiyorum
sanki her gün ben kendi gözümden düşüyorum
çünkü yapmak istemediğim şeyleri yapmaya
kendi kendimi zorluyorum
bu da özsaygımı zedeliyor

evet korkuyorum
her zamanki gibi
insanlara kendi düşüncelerimi
kendi fikirlerimi
dahası kendi isteklerimi söyleyip
tepkilerinin aşırılığından sonradan özür dilemek zorunda olacakları ve benim onları asla affedemeyeceğim gerçeğiyle yaşamak zorunda olmaktan dolayı korkuyorum..

ama yapmak zorundayım.. daha fazla katlanamıyorum..
onu elde etmenin tek yolu önce kendimi ele geçirmek..
bedenimden 93 cnm uzakta giden ruhumu yakalayıp vücuda hapsetmek

sabahlara kadar ağlarsam acaba?? gerçek olur mu dersin??

kasım geçer de, kış güneşi yüzümüze gülümserler mi??

senin yüzün kızarmadan benim mutlu bi evim olabilir mi??

ölmeden önce bi kez öpebilir miyim onu??


aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhh!!!            hasiktir!'